آشنایی با برزیل

تاریخ

دوره استعمار برزیل

قوم توپی یکی از اولین اقوامی بود که با اروپاییان تماس برقرار کرد. در سال 1500، واسکودا گاما، کاشف پرتغالی، به ساحل برزیل رسید. داگاما در ابتدا تصور می‌کرد که این کشور بخشی از آسیاست، اما بعدها مشخص شد که این سرزمین یک قاره جدید است. پرتغالی‌ها به سرعت شروع به استعمار این کشور کردند.

دوره استعمار برزیل که با پرتغالی‌ها شروع شده بود به ندرت تغییر مسیر داد. در این راه، فرانسوی‌ها شروع به تجارت با سرخپوستان برزیلی کردند و از همین رو این تجارت و روابط باعث نگرانی پرتغالی‌ها شد. پس از آن، دولت پرتغال با ایجاد برخی اقدامات به استحکام پایه‌های خود در برزیل پرداخت.

یکی از این اقدامات، ایجاد شهرک در این منطقه بود. اولین شهرک در سال 1530 در سائو ویسنته توسط مردان برزیلی و به رهبری مارتیم آلفونسو دسوزا و به منظور تقویت ادعای پرتغال بر برزیل ساخته شد. در سال 1532، پادشاه سواحل برزیل را به 15 منطقه تقسیم کرد و هر منطقه را به اشراف و بازرگانان پرتغالی اعطا کرد، تنها به این شرط که اشراف مردم پرتغال را به مهاجرت به برزیل تشویق کنند.

طبق تاریخ کشور برزیل، در ابتدا افراد کمی از پرتغال به برزیل مهاجرت کردند. اما در سال 1549، پرتغال با پادشاه برزیل متحد شده و سالوادور را پایتخت خود قرار داد. در این زمان، فرماندار کل به نام توم دو سوسا منصوب شد و در نهایت در اواخر قرن شانزدهم با معرفی شکر و ایجاد مزارع قند، تحول عظیمی در کشاورزی این کشور به وجود آمد.

این مزارع توسط برده‌های آفریقایی اشغال شد و این برده‌ها در مزارع برزیل مشغول به کار شدند. در اوایل قرن هفدهم، صنعت شکر برزیل رونق گرفت و پس از آن برزیل به تامین‌کننده اصلی شکر اروپا تبدیل شد.

برزیل در قرن هفدهم

رونق صنعت شکر برزیل در قرن هفدهم آن‌قدرها هم سودمند نبوده و تماس با اروپایی‌ها برای مردم بومی این کشور فاجعه‌بار بود. از آنجایی که مردم در برابر انواع بیماری‌ها آگاهی و مقاومتی نداشتند، بسیاری از آن‌ها در بیماری‌های همه‌گیر جان باخته و به این صورت برزیل شاهد کاهش جمعیت بود. همچنین در این زمان، برخی از مردم بومی توسط مهاجرین و استعمارگران به بردگی در آمدند.

در اوایل قرن هفدهم، هلندی‌ها تصمیم گرفتند تا بخشی از برزیل را از آن خود کنند. این افراد در سال‌های 1624 و 1627 به امید تصرف، به پایتخت سالوادور حمله کردند، اما هر دو حمله ناموفق بود. در نهایت، هلندی‌ها در سال 1630 به سمت شمال حمله کرده و تا سال 1654 بخشی از خاک برزیل را اشغال کردند.

طبق تاریخ کشور برزیل، همچنین فرانسوی‌ها نیز در جستجوی استعمار برزیل بودند. به همین دلیل در سال 1555 در خلیج گوانابارا حملاتی را اجرا کردند که در نهایت در سال 1657 توسط پرتغالی‌ها و بومیان رانده شدند. پس از آن، پرتغالی‌ها ریو دو ژانیرو را تأسیس کردند تا ادعای خود را در این منطقه تقویت کنند. فرانسوی‌ها در سال 1612 قلمروهایی را به سمت شمال به دست آورده، اما در سال 1615 از برزیل رانده شدند.

کشف طلا در برزیل

به مرور زمان و حدوداً در اواخر قرن هفدهم، صنعت شکر کم اهمیت شد. اما پس از آن، در سال 1695، کشف طلا در برزیل نقطه عطف دیگری در تاریخ این کشور بود. کشف طلا موجب مهاجرت طیف وسیعی از افراد از سراسر دنیا به برزیل شد و در نتیجه، به مرور زمان میزان جمعیت تغییر کرد. با توجه به شرایط، پایتخت در سال 1763 به ریودوژانیرو منتقل شد.

با این حال، پس از سال 1760، رونق طلا محو شد و مردی به نام پومبال از سال 1750 تا 1777 بر برزیل حکومت کرد. او محصولات جدیدی مانند پنبه، کاکائو و برنج را معرفی کرد. در زمان حکومت این فرد، شکر نیز بخشی از رونق سابق خود را دوباره به دست آورد.

بر اساس تاریخ کشور برزیل، در قرن هفدهم خبر پیدا شدن رگه‌های افسانه‌ای از زمرد، الماس و طلا در میناس گرایس در لیسبون همه‌گیر شد و به مرور زمان برزیل شروع به صادرات 30000 پوند طلا در سال به پرتغال کرد. در طی سال‌های متوالی، بسیاری از شکارچیان ثروت، نجاران، سنگ‌تراشان، مجسمه‌سازان و نقاشان از اروپا برای ساختن شهرها به برزیل هجوم آوردند.

در سال 1763، پایتخت به دلایل مختلف سیاسی و اداری به ریودوژانیرو منتقل شد و برزیل با موفقیت از تهاجم سایر کشورهای اروپایی جلوگیری کرد و تقریباً شکل فعلی خود را به خود گرفت. این کشور پنبه و تنباکو را به شکر، طلا و الماس در فهرست صادرات خود اضافه کرد.

دوره استقلال برزیل

پس از رونق صادرات، دوره شکوفایی اقتصادی برزیل به مرور زمان آغاز شد. با باز شدن فضای داخلی، فرصت‌ها برای دامداری نیز افزایش یافت، اما پرتغال در این زمان به جای کمک به توسعه اقتصاد برزیل، گرایش به محروم کردن آن داشت. پس از آن، با ورود خانواده سلطنتی که توسط ارتش ناپلئون در سال 1808 از پرتغال بیرون رانده شدند، تغییرات عمده‌ای در برزیل ایجاد شد.

طبق تاریخ کشور برزیل، در سال 1807 ناپلئون به پرتغال حمله کرده و در سال 1808 پادشاه و دربارش به برزیل گریختند و ریودوژانیرو پایتخت امپراتوری پرتغال شد. سپس جمعیت این کشور به سرعت افزایش یافت و ساختمان‌های عمومی جدید، تئاترها و کتابخانه‌های جدیدی ساخته شد.

پادشاه پرتغال سعی داشت تا اقتصاد برزیل را رونق دهد. در سال 1808، او ممنوعیت صنعت تولید در برزیل را لغو کرد و به برزیلی‌ها اجازه داد تا آزادانه با همه کشورهای دوست، نه فقط پرتغال، تجارت کنند. از همین رو، بسیاری از صنعتگران و هنرمندان اروپایی به برزیل آمدند.

در حدود سال 1820، پادشاه پرتغال به کشور خود بازگشت، اما پسرش دام پدرو را به عنوان نایب‌السلطنه برزیل منصوب کرد.

در اکتبر 1821، دام پدرو به پرتغال فراخوانده شد، اما برزیلی‌ها او را متقاعد کردند که بماند. سپس در 7 سپتامبر 1822، دام پدرو از پرتغال جدا شده و برزیل را مستقل اعلام کرد و سرانجام با به رسمیت شناختن استقلال توسط پرتغال، در سال 1825 دوره استقلال برزیل رسماً آغاز شد.

برزیل در قرن نوزدهم

با این حال، سلطنت دوم پدرو به عنوان امپراتور برزیل کوتاه بوده و با امضای معاهده‌ای با بریتانیا در سال 1826 صاحبان مزارع و بومیان را از خود راند. پس از آن بود که بریتانیا با اعلام برزیل به عنوان کشوری مستقل موافقت کرد، اما تنها به شرطی که در عرض سه سال تجارت برده در این منطقه به صورت کامل متوقف شود. به صورت کلی، تجارت برده در برزیل در سال 1831 ممنوع شد، اما تا سال 1854 به صورت “غیررسمی” ادامه یافت.

بر اساس تاریخ کشور برزیل، دام پدرو در سال 1831 به نفع پسر پنج ساله خود، دام پدرو دوم، از سلطنت کناره‌گیری کرده و از آنجایی که پادشاه جدید تنها یک کودک بود، خلاء قدرت در برزیل ایجاد شده و در نهایت دوره‌ای از بی‌ثباتی به دنبال داشت. در سال 1835، فقرای پارا شورش کاباناژم را آغاز کرده و این شورش تا سال 1840 ادامه یافت.

در همین حین، شورش دیگری در باهیا در سال 1838 آغاز شد و در مواجهه با ناآرامی‌ها، دام پدرو دوم در 14 سالگی و در سال 1840 تاج‌گذاری کرد. او در نهایت ثابت کرد که یک حاکم توانا است و نظم را بازگرداند. برای اطلاع از شرایط اقتصادی حال این کشور و برآورد هزینه‌های زندگی می‌توانید با لمس عنوان هزینه‌های زندگی در برزیل تا حد زیادی با هزینه‌ها و قیمت‌ها در این کشور آشنا شوید.

جنگ اتحاد سه گانه

در سال‌های 1864-1870، برزیل و متحدانش آرژانتین و اروگوئه جنگ خونینی را با پاراگوئه آغاز کردند که به جنگ اتحاد سه‌گانه معروف شد و با پیروزی برزیل و متحدانش به پایان رسید. در همین میان، برزیل رونق قهوه را تجربه کرده و این محصول در سراسر دنیا بسیار محبوب شد. قهوه اولین بار در سال 1727 در آمازونیا کشت شده و در اواخر قرن 18 در سراسر برزیل گسترش یافت و از اواسط قرن نوزدهم رونق گرفت.

بر اساس تاریخ کشور برزیل، از حدود سال 1830 تا 1964، قهوه صادرات اصلی برزیل بوده و در دهه‌های 1870 و 1880، شبکه‌ای از راه‌آهن در سراسر برزیل ساخته شد که انتقال قهوه به بنادر را برای صادرات آسان‌تر کرد. از اواخر قرن نوزدهم، صنعت لاستیک در برزیل رونق گرفت و در کنار آن، کشت کاکائو نیز صنعت مهمی به حساب می‌آمد.

در دهه 1870، جمهوری‌خواهی در برزیل شروع به رشد کرد و سرانجام در سال 1889، ارتش سلطنت را سرنگون کرد و برزیل به جمهوری تبدیل شد.

برزیل در اوایل قرن بیستم

از دهه 1870، بسیاری از اروپایی‌ها برزیل را برای مهاجرت انتخاب کردند. در میان این افراد، تعداد زیادی ایتالیایی، آلمانی، ژاپنی و پرتغالی بودند. برزیل در اوایل قرن بیستم به شکوفایی خود ادامه داد و پس از آن، به مرور زمان، تقاضا برای قهوه برزیل سقوط کرد. دولت این کشور سعی کرد با خرید قهوه‌ای که نمی‌توانستند بفروشند به صاحبان مزارع کمک کند.

طبق تاریخ کشور برزیل، با این حال به مرور زمان مردم شروع به نارضایتی کردند و این اتفاقات منجر به انقلاب شد. پس از ماه‌ها خشونت، ارتش وارد عمل شده و گتولیو وارگاس را به عنوان رئیس‌جمهور منصوب کرد. وارگاس در سال 1937 دیکتاتور برزیل شد. وارگاس رژیم خود را ایالت جدید نامید و صنایعی مانند نفت، فولاد و برق را ملی کرد.

او همچنین دولتی آرام ایجاد کرد و رفاه کلی را برقرار کرد. وارگاس باعث رشد صنعتی در برزیل شد و در سال 1942 برزیل به جنگ علیه آلمان پیوست. با این حال، در نهایت در سال 1945 بود که ارتش وارگاس را مجبور به استعفا کرد و پس از آن با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، یوریکو دوترا پیروز شد. بر اساس تاریخ کشور برزیل، وارگاس در انتخابات بعدی در سال 1950 پیروز شد. این بار حکومت او با تورم و بدهی‌های ملی رو به رشد مواجه شد که در نهایت او را وادار به استعفا کرد و در نهایت به زندگی خود پایان داد.

حکومت نظامی در برزیل

پس از وارگاس، انتخابات دیگری برگزار شد و جوسلینو کوبیچک پیروز شد. در سال 1960، او پایتخت جدیدی در برازیلیا ایجاد کرد. اما در اوایل دهه 1960، برزیل با مشکلات اقتصادی بدتری مواجه بود و در سال 1964 ارتش دست به کودتا زد.

طبق تاریخ کشور برزیل، در این بین تمامی احزاب سیاسی ممنوع شده و اتحادیه‌های کارگری سرکوب شدند. رسانه‌ها تحت کنترل شدید بودند و در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، حکومت نظامی در برزیل کم‌تر شد. این دوره همزمان با دوره رشد سریع اقتصادی به نام «معجزه اقتصادی برزیل» نیز بود.

طبق تاریخ کشور برزیل، رشد اقتصادی در آن دوره بیش از 10 درصد در سال بود، اما این رشد برای تمامی مردم سودمند نبود و بسیاری از مردم بسیار فقیر بودند. در دهه 1970، تورم شروع به افزایش کرد و نرخ بیکاری در برزیل به شدت بالا رفت. در نهایت، پس از اعتصاب کارگران در سائوپائولو در سال 1977، دوباره به اتحادیه‌های کارگری اجازه کار داده شد.

در دهه 1980، ارتش به سانسور در برزیل پایان داد و احزاب سیاسی شروع به شکل‌گیری کردند. آن‌ها تصمیم گرفتند که رئیس‌جمهور بعدی برزیل، که قرار بود در سال 1985 قدرت را در دست بگیرد، مستقیماً توسط مردم انتخاب نشود.

در عوض، رئیس‌جمهور توسط «کالج انتخاباتی» متشکل از نمایندگان کنگره و سناتورها انتخاب خواهد شد. اما در نهایت، کالج انتخابی مطابق میل رئیس‌جمهور عمل نکرد و تانکردو نئوس را انتخاب کرد.

برزیل در دوران معاصر

پس از نئوس، اندکی بعد درگذشت و خوزه سامی رئیس‌جمهور برزیل در دوران معاصر شد. سامی در حل مشکلات اقتصادی ناتوان بود و در نتیجه تورم افزایش یافت. در سال 1990، فرناندو کولور د ملو جایگزین او به عنوان رئیس‌جمهور شد، اما کولور د ملو به فساد متهم شد و در سال 1992 استعفا داد.

فرناندو هنریکه کاردوسو، وزیر دارایی او، طرحی را برای ایجاد ثبات اقتصادی معرفی کرد و در نهایت در اکتبر 1994، کاردوسو به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد. سپس در سال 2002، لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا معروف به لولا به عنوان رئیس‌جمهور برزیل انتخاب شد و در سال 2011، دیلما روسف اولین رئیس‌جمهور زن برزیل شد.

در حال حاضر، صنایعی مانند خودروسازی، آهن و مواد شیمیایی بسیار پیشرفت کرده‌اند. در همین حال، در اوایل قرن بیست و یکم، جمعیت به سرعت افزایش یافته و در سال 2020 جمعیت به 212 میلیون نفر رسید.

سیاست

تا قبل از ۱۹۶۴، دوازده حزب موجود بود که به‌وسیله حکومت دیکتاتوری برانکو ممنوع از فعالیت شدند. حزب کارگر در قبل از آن هم یعنی در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ وضعیت خوبی نداشت.

آن زمان، حکومت نیمه فاشیستی وارگاس و ونوو قانون کورپوراتیویستی را بر آن حزب تحمیل کرد. به هر حال، در ۱۹۶۴ دو حزب اتحاد ملی و جنبش دمکراتیک ملی رسماً از طرف دولت اعلام شد. هم‌اکنون کشور برزیل در زمره کشورهای دموکراتیک قرار دارد که انتقال قدرت در آن انجام می‌شود.

شکل حکومت یک جمهوری فدرال دموکراتیک با سیستم ریاستی است. رئیس‌جمهور هم رئیس کشور و هم رئیس دولت اتحادیه است و برای یک دوره چهار ساله با امکان انتخاب مجدد برای دومین دوره متوالی انتخاب می‌شود.

رئیس‌جمهور فعلی لوئیس ایناسیو لولا دا سیلوا است. رئیس‌جمهور وزرای کشور را که در دولت همکاری می‌کنند منصوب می‌کند.

اقتصاد

برزیل با در اختیار داشتن بخش‌های گسترده و توسعه‌یافته کشاورزی، معدن، تولید، خدمات و نیز نیروی کار، دارای تولید ناخالص داخلی (برابری قدرت خرید) بیش از سایر کشورهای آمریکای لاتین است و این امر برزیل را تبدیل به قدرت اقتصادی منطقه کرده‌است.

برزیل در حال گسترش حضور خود در بازارهای جهانی است. مهم‌ترین صادرات برزیل شامل هواپیمای دارای بال ثابت، قهوه، وسایل نقلیه، سویا، سنگ معدن آهن، آب پرتقال، فولاد، منسوجات، کفش، گوشت و تجهیزات برقی است.

بر اساس گزارش صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، برزیل نهمین اقتصاد بزرگ جهان از نظر برابری قدرت خرید و یازدهمین قدرت اقتصادی جهان از نظر نرخ داد و ستد بازار است. برزیل دارای اقتصاد متنوع درآمد متوسط است و نیز دارای تنوع از نظر سطح توسعه است.

بیشتر بخش صنعتی این کشور در بخش‌های جنوب و جنوب شرقی این کشور تجمع یافته‌است. منطقه شمال شرقی فقیرترین منطقه برزیل است، اما این منطقه نیز در حال جذب سرمایه‌گذاری‌های جدید است.

برزیل دارای پیشرفته‌ترین بخش صنعتی در آمریکای لاتین است. صنایع برزیل که یک سوم تولید ناخالص داخلی این کشور را به خود اختصاص داده‌است، از صنایع خودروسازی تا صنایع فولاد، پتروشیمی، رایانه، هواپیما و نیز کالاهای مصرفی بادوام را شامل می‌شود.

با توجه به افزایش ثبات اقتصادی که ماحصل اجرای طرح رئال است، بخش‌های تجاری برزیل و نیز واحدهای تجاری چند ملیتی سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در تجهیزات و فناوری جدید کرده‌اند، که بخش عمده آن از شرکت‌های آمریکای شمالی خریداری شده‌است. پتروبراس بزرگ‌ترین و قوی‌ترین شرکت نفتی برزیل است.

برزیل دارای صنعت گسترده و پیچیده خدمات نیز هست. در اوایل دهه ۱۹۹۰، بخش بانکداری ۱۶ درصد از تولید ناخالص داخلی برزیل را به خود اختصاص داد.